Wouter bezoekt de komende tijd meerdere jeugdzorginstellingen door het hele land. Hoe gaat het met de afbouw van de gesloten jeugdzorg? Welke alternatieven zijn er? Adviseren over jeugdzorg gaat toch het beste als je met eigen ogen hebt gezien hoe het er aan toegaat. Vandaag een rondje Bergse Bos. Wouter is enthousiast over de groene, prikkelarme buitenomgeving. Ontspannen stapt hij het terrein over en gaat een van de gebouwen binnen.
MyPlace
MyPlace is een van de nieuw ontwikkelde alternatieven voor gesloten jeugdzorg. Carina: ‘Soms kan een kind nergens anders wonen dan in een instelling. Dat is triest, maar wel de realiteit. MyPLace is daar de oplossing voor. Dat is een beschermde woon- en behandel voorziening waar kinderen lang kunnen blijven als nodig is. Dat geeft rust.’ Met behulp van betrokken pleeggezinnen – die iets willen betekenen voor het leven van een kind – kunnen de kinderen een netwerk opbouwen. Het idee is dat dit netwerk ook standhoudt als ze bijvoorbeeld doorstromen naar de naastgelegen Studio’s. De Studio’s zijn weer een ander alternatief voor gesloten jeugdzorg. ‘Hier verblijven jongeren van 14-16 jaar. Ze wonen op zichzelf, hebben een kamer met eigen keuken en badkamer. Begeleiding is altijd dichtbij’, vertelt Carina. Wouter kijkt rond en luistert belangstellend. ‘Ik ben blij om al die verschillende vormen te zien, merkt hij op.
Kleinere groepen
‘Klassieke’ groepen heeft Bergse Bos ook nog steeds: de open en de gesloten groepen. Sinds april verkleind naar 6 kinderen per groep. ‘Dit is een chill-out ruimte’, Carina opent een deur. Op de grond liggen kleine stukjes gescheurd papier. Ze verwijzen naar en verhaal dat zich hier heeft afgespeeld. ‘De deur kan niet op slot, en dat willen we ook niet. Deze ruimte is vooral bedoeld om kinderen even tot zichzelf te laten komen. Ze zijn hier nooit alleen, altijd met een begeleider. Die kan horen en meevoelen met een kind.’
Meer psychiatrie
Even later vraagt Wouter aan groepsleider Robert of er veel is veranderd binnen de jeugdzorg. ‘Veel meer psychiatrie dan vroeger’, aldus de groepsleider. Robert (56) werkt al 27 jaar bij verschillende instellingen ‘op de behandelgroep’, hij is nu 15 jaar op het Bergse Bos. ‘Soms komt agressie voor’, vertelt Robert verder. ‘Maar dat is nooit zomaar. Agressie komt vaak voort uit angst. Hier kijken we vooral naar waar agressie vandaan komt, als je dat kunt aanpakken, kun je echt iets doorbreken.’
Nuance in het debat
Tijdens de afsluitende lunch gaat Wouter nog in gesprek met medewerkers. Zijn ze trots op het werk dat ze doen? Hebben ze last van negatieve berichtgeving over jeugdzorg? Soms wel, erkennen ze. Toch overheerst een gevoel van bevlogenheid en professionaliteit. Wouter: ‘Ik merk dat we in Nederland snel ‘ergens iets van vinden’. Dat kan lastig zijn. Aan ons de schone taak om toch wat nuance aan te brengen in het debat.’