Een pleeggezin met extra ondersteuning
Om eens te kijken hoe dat er in de praktijk eigenlijk aan toe gaat bij een nieuwgevormd pleeggezin. Want de ambities van Horizon liegen er niet om: de wens is om voor véél meer kinderen een plekje in een pleeggezin te vinden. Zo nodig in een nieuwe vorm: met extra ondersteuning van de residentiële groep. Dat is precies de constructie waar Hans, Claudia en Natascha ook voor hebben gekozen.
Hoe dat is? ‘Nou, best even wennen’, vertelt Natascha. ‘Het is hier veel rustiger dan op de groep.’ Of dat fijn is? ‘Soms’, zegt ze gniffelend. Op de groep had ze haar vriendinnen en die mist ze. En het is wel fijn, die exclusieve aandacht van twee pleegouders, maar af en toe ook wel vermoeiend. Natascha: ‘Op de groep kun je meer je eigen gang gaan.’
Open en spontaan
Gelukkig kende ze haar pleegouders al een tijdje. Bijna vier jaar geleden ging Claudia voor het eerst bij Natascha op bezoek in het kader van het Sidekick project. ‘Ik weet nog dat jij heel enthousiast was en heel veel kon vertellen’, herinnert Claudia zich. ‘Je was gelijk heel open en spontaan vond ik.’
Natascha lacht een bescheiden glimlach. De eerste ontmoeting met pleegvader Hans kwam een tijdje later, toen Natascha een hapje bij hen thuis kwam eten. ‘Ik vond dat heel spannend’, geeft Natascha toe. Claudia: ‘Ja hè, je was heel benieuwd hoe hij eruit zou zien!’
Of het meeviel? ‘Nee’, zegt Natascha met een brede lach; ‘het viel tegen’. Hans barst in lachen uit. ‘Ach, ze is nog steeds niet aan me gewend’, grapt Hans, ‘maar dat is niemand hier thuis dus dat maakt niet uit!’
Grote stap
Er volgden meer etentjes, af en toe een nachtje logeren, later zelfs vakanties samen. Er ontstond een goede band. Toch was de stap naar het fulltime pleegouderschap ook voor Hans en Claudia, die al vier volwassen kinderen hebben van wie er één nog thuis woont, een grote. ‘We vonden het best spannend om die keuze te maken’, vertelt Claudia. ‘We hebben eerst onze zorgen en wensen opgeschreven en heel goed met pleegzorg overlegd. Is het reëel, kunnen wij dit?’
Wat de doorslag gaf was dat de groep waar Natascha zat, werd opgeheven. Ze moest wéér verhuizen naar een andere groep. Hans: ‘Even heel bruut gezegd: we waren het gesol een beetje zat. Ze was nog maar negen en had al op acht verschillende plekken gewoond. Wij vonden het tijd voor een plek waar ze voor langere tijd kon blijven.’
‘Je wil dat het slaagt’
In samenwerking met pleeg- én jeugdzorg ontstond toen het idee dat Natascha de helft van de vakantie en twee keer per maand een weekend naar de groep zou gaan. Voor Hans en Claudia een vorm waar ze ‘ja’ op konden zeggen.
Claudia: ‘Als pleegouder wil je maar één ding, en dat is dat het slaagt. Zeker als een kind al op verschillende plekken heeft gewoond. Maar als je te maken hebt met een beginnende puber en je doet dat 24/7, dan is dat best intens, hoeveel ik ook van haar houd. Daarom is deze constructie voor ons heel fijn. Hans en ik zijn af en toe even ‘vrij’ en Natascha ziet haar vriendinnen weer even.’
‘Weet je wat het is’, zegt Claudia, ‘met alleen een groot hart red je het niet. Je moet juist goed kunnen relativeren en af en toe met iemand kunnen sparren. Natascha heeft bijvoorbeeld hele lieve ouders en dat is vaak heel leuk, maar soms brengt dat ook lastige dingen met zich mee. Dat zijn allemaal lijntjes die je goed wilt houden. Dus je moet niet alleen groot van hart zijn maar ook je kop er goed bij houden.’
Blij met de ondersteuning
Hans: ‘Ik ben daarom blij met de ondersteuning die we tussendoor kunnen krijgen als we daar behoefte aan hebben. Natascha heeft haar gezinsvoogd met wie ze kan praten als ze dat wil. En wij hebben ook een eigen contactpersoon. Ik vind het prettig dat dit steeds dezelfde persoon is. Zo kun je een vertrouwensband opbouwen en dat vind ik wel belangrijk.’
En zo gaat het best goed met dit nieuwgevormde pleeggezin. De constructie werkt voor alle drie, en ook al is het soms echt wel pittig: alle drie lijken ze hun draai te hebben gevonden. ‘Ik zal niet ontkennen dat het me meer energie kost dan ik had gedacht’, zegt pleegvader Hans, ‘maar ik ben er wel rijker van geworden.’ Natascha fronst haar wenkbrauwen. Ze kijkt naar Hans en vraagt zachtjes: ‘je wordt toch niet rijk van mij?’
Nee, niet qua geld, legt Hans rustig uit. ‘Maar als ik ’s avonds nog even bij je kom kijken en ik zie je in alle rust ontspannen knorren, of als ik je hoor zingen onder de douche, dan word ik daar wel gelukkig van.’ Het ontroert hem zichtbaar. ‘Het betekent dat we echt wat kunnen betekenen voor jou.’ Claudia vult haar partner aan. ‘Het is het gevoel van: we doen het goed samen.’ Natascha glimlacht bescheiden.
Lekker mijn eigen ding doen
Kent Natascha dat soort momenten ook? ‘Ja, zat’, antwoordt ze. Wanneer dan? ‘Nou, bijvoorbeeld als ik beneden lekker mijn eigen ding kan doen. Dat vind ik fijn.’ Gaat het dan om de rust? ‘Ook’, zegt Natascha. ‘Maar ook dat jullie me dan vertrouwen.’ Claudia glimlacht. ‘Natuurlijk doen we dat.’
En dan is het tijd voor een toetje. Genoeg online meetings voor vandaag. De avond is gevallen. Via het scherm gaan er drie paar handen gelijktijdig de lucht in. ‘Dag, en bedankt he!’
Samenwerken
Kijken wat wel kan, dat is het motto van Horizon Pleegzorg. Met de residentiële jeugdzorg wordt binnen iHUB samengewerkt om zoveel mogelijk kinderen een thuis te bieden. Hier lees je hoe Carla Beerlink, manager pleegzorg en Carina van Dam, locatiemanager Bergse Bos dit voor elkaar willen krijgen.